Η ζωή είναι μία σκύλα

Γη: ένας κόσμος.

Άνθρωποι: ένα είδος ζωής που κατοικοεδρεύει σε αυτήν.

Ζώα: ένα είδος ζωής με χαμηλότερη νοημοσύνη από τους ανθρώπους, κατά κόρον εκμεταλλευόμενα από τους ίδιους.

Το πιο άγριο ζώο: το λιοντάρι.

Το λιοντάρι συγκριτικά με το άνθρωπο: γατάκι.

  Πόσοι πλανήτες στο αχανές σύμπαν, μα και πόσοι κόσμοι στη μικρή μας Γη; Δισεκατομμύρια άνθρωποι, όλοι τόσο διαφορετικοί αναμεταξύ τους μα ίσως και τόσο ίδιοι. Γεννιόμαστε με τις καλύτερες προδιαγραφές και εξοπλιζόμαστε με ισχυρά πολεμοφόδια από τους γονείς μας, οι οποίοι μας περιβάλλουν με τα όνειρά τους και τις ευνοϊκότερες προθέσεις για την εξασφάλιση ενός λαμπρού μέλλοντος. Δεν μας ρωτάνε, απλά μας φέρνουν στον κόσμο. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς με τα δικά μας παιδιά. Δεν ενημερώνει κανείς πως η ζωή είναι δύσκολη. Δεν υπάρχει «οδηγός διαβίωσης/επιβίωσης», αλλά ακόμα κι αν υπήρχε, δεν γνωρίζουμε να διαβάζουμε τα πρώτα χρόνια ύστερα από την έλευση μας στον κόσμο, ώστε να τον μελετήσουμε και να τον τηρήσουμε ευλαβικά.

  Ευρώπη, Αφρική, Ασία, Αμερική, Αυστραλία. Τόση ποικιλομορφία. Όλοι μας άνθρωποι, η πλειονότητα απάνθρωποι, άλλοι εξανθρωπισμένοι, άλλοι πρωτόγονοι, άλλοι καλλιεργημένοι «κανίβαλοι» κι άλλοι απολίτιστοι μα καλόψυχοι. Όλοι γεμάτοι ανάγκες, σχεδόν μονίμως ανικανοποίητοι. Το παράδοξο της όλης υπόθεσης; Η τεχνολογία να βρίσκεται στο ζενίθ, κι η ανθρωπότητα στο απόλυτο ναδίρ.

  Όλη η Γη μία πολυσχιδής αρένα, όπου επικρατεί το μότο: «o θάνατός σου, η ζωή μου» κι εμείς μαριονέτες πολλών κουκλοπαικτών που κινούν να νήματα ανάλογα με τις διαθέσεις τους. Τι έχει αλλάξει άραγε από το 450 π.Χ. μέχρι σήμερα; Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πέρα από την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Πτυχία, γλώσσες, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μόρφωση, παιδεία, πολιτισμός, τίποτα δεν αποτελεί τροχοπέδη στον ακόρεστο πόθο του ανθρώπου που διψά για χρήμα και θυσιάζει τα πάντα στον βωμό του. Σταμάτησαν μήπως οι επεκτατικοί πόλεμοι που γίνονταν όσο οι άνθρωποι ήταν περισσότερο αμόρφωτοι κι ακαλλιέργητοι; Tότε που ο πολυμήχανος άνθρωπος δεν είχε σκεφτεί καν ότι μπορεί να καβαλήσει τα άλογα; Τι κι αν το ταξίδι στο φεγγάρι έχει γίνει πλέον ρουτίνα, εδώ στη Γη μας ακόμα κι αν περάσουν άλλα 100 εκατομμύρια χρόνια, πάλι θα τρωγόμαστε για ένα κομμάτι χώματος, για ένα κομμάτι ψωμιού, για να καταλάβουμε ένα κομμάτι στην καρδιά κάποιου.

  

  Ζούμε σε έναν κόσμο που μαστίζεται από αρρώστιες, επιδημίες κι ασθένειες, πολλές εκ των οποίων είναι κατασκευασμένες από εμάς τους ίδιους, για να σκοτώνουν εμάς τους ίδιους. Κι έπειτα υπάρχουν και τα φάρμακα, οι θεραπείες και τα εμβόλια για να καταπολεμήσουν τον αργό θάνατο που εμείς δημιουργήσαμε. Βέβαια τα περισσότερα από τα «σωτήρια» αυτά φάρμακα μας δολοφονούν ακόμα πιο μεθοδικά κι από την ίδια τη νόσο. Φάτε φρούτα, λαχανικά θα σφύζετε από υγεία. Μας ψεκάζουν δεν μας ψεκάζουν, το μόνο σίγουρο είναι πως ψεκάζουν ό,τι τρώμε, οπότε δεν είναι άξιο απορίας που ο καρκίνος έχει γίνει πιο συχνός κι από συνάχι. Ας απολαύσουμε λοιπόν τα ολόφρεσκα φυτοφάρμακα μαζί με το λαχταριστό, γυαλιστερό, κατακόκκινο μήλο μας!

  

  Μην ανησυχείτε όμως, γιατί ο Θεός είναι μεγάλος! Ακούει σε πολλά ονόματα: Ιησούς, Βούδας, Κούδας, Αλλάχ αχ και βαχ και δεν ξέρω κι εγώ σε πόσα άλλα. Είναι όλοι ένας, αλλά δεν έχουν πολλά κοινά γνωρίσματα. Ενώ παράλληλα είμαστε κι εξέλιξη του πιθήκου. Δεν έχω καταλάβει γιατί σε κάποια στιγμή στη ζωή ενός παιδιού του αποκαλύπτουμε πως δεν υπάρχει ο Santa Claus, τη στιγμή που εμείς περνάμε όλα μας τα χρόνια προσευχόμενοι στον Jesus. Μα δηλαδή Jesus! Ανοίξτε τα στραβά σας και δείτε τη δυστυχία που επικρατεί κάθε μέρα στον κόσμο, ή απλά ανοίξτε την τηλεόραση και βάλτε ειδήσεις. Όποιος πιστεύει πως υπάρχει Θεός που παρόλο που υπεραγαπάει τα «ποίμνιά του», επιτρέπει να τυραννιούνται τόσο, τότε μπορώ να δεχτώ με την ίδια ευκολία και απάθεια και την ιδέα μιας μάνας που υποβάλλει σε βασανιστήρια καθημερινά τα ίδια της τα παιδιά.

  Η ζωή είναι άδικη. Καλά πράγματα δεν συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους, όταν κάνεις το καλό και το ρίχνεις στον γιαλό δεν σημαίνει πως θα το ξαναβρείς, ακόμα κι αν τον στραγγίξεις όλο. Όσο κακό κι αν κάνεις δεν θα σου επιστραφεί από το σύμπαν, ούτε θα το βρεις από αλλού. Μπορεί να είσαι υπερβολικά άτυχος σε όλη την πορεία της ζωής σου ή και τρομερά τυχερός. Μπορεί πάλι οι εναλλαγές τύχης κι ατυχίας να μην σε αφήνουν σε ησυχία.

  

  Λογιών λογιών άνθρωποι. Άνθρωποι που πεινάνε όσο ζουν, άνθρωποι που σκάνε από το φαΐ, άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα, άνθρωποι που πεθαίνουν από βουλιμία, άνθρωποι που έχουν να φάνε και πεινάνε εσκεμμένα για να μην παχύνουν, άνθρωποι που χτυπιούνται όλοι μέρα για να «κάψουν» ό,τι έφαγαν, άνθρωποι που πετάν το φαγητό τους στα σκουπίδια, άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια, άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι, άνθρωποι που έχουν παλάτια και πάλι νιώθουν άδειοι, άνθρωποι που δεν είναι αρτιμελείς, άνθρωποι που έχουν τα βασικά κι είναι πανευτυχείς, άνθρωποι που δεν έχουν υγεία. Όλοι μας εμπίπτουμε τουλάχιστον σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες.

  

  Κι όσο εγώ μπορεί να παλεύω μέσα μου, γιατί μπορεί να είμαι προσκολλημένη σε έναν άστεγο κι ανεκπλήρωτο έρωτα και να παίρνω χιλιάδες χάπια μήπως και κάποτε τον ξεπεράσω και προχωρήσω σαν να μην άφησε ποτέ τα αγκάθια του στον άλλοτε ανθισμένο κήπο της καρδιάς μου, άλλος παλεύει για να γλιτώσει τη ζωή του από έναν εμφύλιο πόλεμο που αύριο μεθαύριο θα γίνει παγκόσμιος. Τότε κι εγώ θα ξεχάσω τον έρωτα μου και θα πασχίζω κι εγώ να σωθώ, συνειδητοποιώντας πως πάντα υπάρχουν πιο δύσκολες και σοβαρές καταστάσεις από αυτές που νόμιζα ότι βίωνα τόσο καιρό. Ο καθένας μας ζει απόλυτα παγιδευμένος στον μικρόκοσμό του, μετουσιώνοντας την καθημερινότητά του στον δικό του προσωπικό γολγοθά.

  

  Μια ζωή μέσα στο άγχος, στη στενοχώρια, μέσα στο τρέξιμο εις το διηνεκές. Όλα για την επίτευξη του απόλυτου στόχου. Γιατί τελικά ένας είναι ο Θεός όλων. Το χρήμα. (Σχεδόν) όλα ξεπουλιούνται στο όνομά του, άνθρωποι σκοτώνονται για να το αποκτήσουν, ενώ άλλοι άνθρωποι σκοτώνουν τους συνανθρώπους τους για να το κερδίσουν. Όλοι το αγαπούν, υποδουλώνονται σε αυτό, προσεύχονται γι’ αυτό. Αυτό αποτελεί το διαβατήριο για τα πάντα. Αυτό «χτίζει» προσωπικότητες, σε κάνει ευυπόληπτο, ποθητό, αξιοζήλευτο, όμορφο, δημοφιλή, σε κάνει ό, τι θέλεις εσύ να γίνεις. Σε κάνει χαρούμενο, σου ικανοποιεί την καταναλωτική σου μανία, είναι το μαγικό σου τζίνι, το ελιξίριο της νεότητάς σου. Ξαφνικά εξαλείφονται τα προβλήματα όταν υπάρχει περίσσεια χρήματος.

  Η ηθική είναι εχθρός του, η ψυχική ηρεμία τού αντιτίθεται, με αυτό κάνεις τα λούσα σου, τα γούστα σου, γίνεσαι ένας μικρός θεός κι ο ίδιος. Η έλλειψη του; Oλοσχερώς καταστροφική. Σχέσεις χαλάνε εξαιτίας του, οικογένειες χωρίζουν, έρωτες εξανεμίζονται. Εδώ που τα λέμε αν δεν έχεις λεφτά και δεν έχεις κι υγεία, μην περιμένεις ότι θα τη βρεις ποτέ. Τίποτα δεν είναι τζάμπα σε αυτή τη ζωή, όλα στοιχίζουν και απειροελάχιστοι δεν εξαγοράζονται. Με το χρήμα γίνεσαι παντοδύναμος! Μην σου πω δεν πεθαίνεις και ποτέ. Μόνο νεκρούς δεν ανασταίνει. Αυτά τα κόλπα μόνο η Δευτέρα Παρουσία! Παραδόπιστοι παντού. Και να σκεφτεί κανείς πως το χρήμα είναι ανθρώπινο δημιούργημα. Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας.

  Άνοιξε την τηλεόρασή σου! Επιμένω. Κοίτα τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν πρωί βράδυ χρόνια τώρα στους δέκτες σου. Αναρωτιέσαι γιατί να βρίσκονται εκείνοι στο προσκήνιο και να παίρνουν τα εκατομμύρια κι εσύ να ζεις με πενταροδεκάρες; Έλα τώρα, δεν είναι δα και μυστικό. Αν θέλεις να πάρεις πρέπει και να δώσεις. Το θέμα είναι πού σε αφήνει η περιβόητη ηθική σου να φτάσεις.

  

  Από την άλλη, αν σκεφτούμε το μπάχαλο που επικρατεί με τα μακελειά στην υφήλιο, όπου αλόγιστα και αψήφιστα αφαιρούνται ζωές στο πι και φι λες και ένας άνθρωπος είναι ένα άψυχο στάρι που πρέπει να θεριστεί, το να «κοιμηθείς» με 5,10,20 γέροντες δεν το λες ούτε καν πταίσμα. Και φυσικά έχουμε θεοποιήσει αυτούς τους «διάσημους». Τους επευφημούμε, τους θαυμάζουμε, λιώνουμε για εκείνους! Ένα τους άγγιγμα, ένα τους βλέμμα μας προκαλεί ρίγη συγκίνησης! Λες και έχουν το άγγιγμα του Μίδα και ακουμπώντας τους κλέβουμε κι εμείς λίγη από την αίγλη τους. Έχουμε αυτόματα ξεχάσει το τι κάνανε για να φτάσουν στην κορυφή, είναι πια διασημότητες κι αυτό μετράει. Μπαίνουν κάθε μέρα στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης κι αυτό έχει σημασία. Είναι κάτι ανώτερο από εμάς, ένα άπιαστο όνειρο, είναι πλούσιοι, λαμπεροί, πάντα χαμογελαστοί, δεν αρρωσταίνουν ποτέ, είναι άτρωτοι κι αυτό είναι το ουσιώδες της υπόθεσης.

  

  Όμως εδώ υπεισέρχεται η θρησκεία για να χαλιναγωγήσει και να κατευνάσει τα πλήθη. Εμ, ήταν έξυπνοι όσοι την επινόησαν (ή απλά σχιζοφρενείς που άκουγαν φωνές και κάπως έπρεπε να τις δικαιολογήσουν). Λέτε όλοι αυτοί που παραβίασαν τους κανόνες ηθικής που πρέπει να διέπουν τη ζωή μας να βράσουν στην επόμενη ζωή στα καζάνια της κολάσεως;

  

  Mα πρέπει όμως όλοι να παντρευόμαστε, όλοι να κάνουμε παιδιά, πώς αλλιώς θα διαιωνιστεί το ανθρώπινο είδος; Tι θα πει η γειτονιά αν δεν παντρευτώ ως τα 30; Τι θα πει όμως κι αν χωρίσω; Αν δεν κάνω παιδιά; H απόλυτη κατακραυγή. Tι θα πουν στην κηδεία μου; Mα σαν να τους ακούω: «Α την καημένη, έτσι έφυγε, μόνη κι έρημη». Όχι, όχι δεν θα άντεχα κάτι τέτοιο. Καλύτερα να συμμορφωθώ στις κοινωνικές επιταγές. Αλλά γιατί κανείς δεν λέει τίποτα για τους πολέμους; Toυς βιασμούς; Για το εμπόριο λευκής σαρκός; Tους ακρωτηριασμούς; Πόσοι κόσμοι συνυπάρχουν στον ίδιο κόσμο; Πόσοι «γαλαξίες» στον ίδιο πλανήτη;

  

  Και με τους γκέι τι γίνεται; Γιατί τόσος ντόρος; Eγώ πάντως που βλέπω τηλεόραση δεν βλέπω κανέναν γκέι. Mάλλον είναι είδος προς εξαφάνιση στην Ελλάδα. Πάλι καλά. Δεν χτύπησε την ενάρετη ελληνική σόουμπιζνες αυτή η ανωμαλία. Όλες οι διασημότητές μας είναι παραδείγματα προς μίμηση, παντρεμένοι με παιδιά, σωστοί οικογενειάρχες. Α όλα κι όλα. Τα καλά με τους γκέι όμως δεν τα έχετε σκεφτεί: δεν θα γεννιούνται πια τόσα παιδιά, οπότε θα χαλαρώσουν κι οι μαριονετίστες από τον «βομβαρδισμό» του ανθρώπινου σώματος με ιούς. Αν πάλι πάρουμε τη θεωρία που μας θέλει να προερχόμαστε από βακτήρια, τότε είναι λογικό να με αφήνει παγερά αδιάφορη το αν κάποιος πάει με γυναίκες ή άντρες. Όλοι από ένα βακτήριο εξελιχτήκαμε ρε φίλε. Είχε φύλο το βακτήριο;

  Άλλωστε δεν καταλαβαίνω καν γιατί πασχίζουν τόσο να μας ξεκάνουν μιαν ώρα αρχύτερα οι «μεγάλοι» της Γης. Εντάξει υπερπληθυσμός, μαζευτήκαμε πολλοί κτλ. αλλά δεν χρειαζόμαστε κι ιδιαίτερη βοήθεια. Σε έξαρση πια όλα τα αυτοάνοσα. Τρώμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Από το να αλληλοσπαρασσόμαστε νομίζω πως το βρίσκω λίγο καλύτερο. Πάντως αν ο άνθρωπος ήταν ζώδιο θα ήταν σίγουρα σκορπιός. Μακράν το πιο αυτοκαταστροφικό.

  

  Το γεγονός είναι ένα και είναι και μη αναστρέψιμο, ακόμα κι αν είσαι η Bellucci: όλοι θα πεθάνουμε. Πόσοι όμως από εμάς αν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν έναν σύντομο απολογισμό της ζωής τους ή ακόμα και να εκφωνήσουν τον δικό τους επικήδειο λόγο θα μπορούσαν να πουν ότι έζησαν τη ζωή τους ευτυχισμένα, πράττοντας  ό, τι καλύτερο μπορούσαν με αυτήν, δίχως να μετανιώνουν για όσα έκαναν ή για όσα δεν τόλμησαν να κάνουν;

  

  Ναι, τόλμησε να φας το γλυκό που ήθελες απόψε, άλλοι δεν θα έχουν τη δυνατότητα να το φάνε ποτέ. Εκτίμησε την υγεία που έχεις, άλλοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να ξαναβρούν τη δική τους. Στείλε του όσα θέλεις να του πεις κι ας ρίξεις τα μούτρα σου, θα προτιμούσες να μην προλάβαινες να του αποκαλύψεις πώς νιώθεις; Ωραίος κι ο εγωισμός δεν λέω, αλλά η ζωή είναι μικρή για να μην την περνάς με αυτόν που πραγματικά αγαπάς. Απόβαλε το στρες που σου τρώει τα σωθικά, ακολούθα τα όνειρά σου, ζήσε με τρέλα και κάνε μόνο ό, τι πραγματικά θέλεις. Άσε τις επιταγές της μόδας, τις κοινωνικές, αλλά και τις τραπεζικές επιταγές για άλλους. Γιατί μπορεί η ζωή να μοιάζει ώρες ώρες τεράστια και «βουνό» πιο ψηλό κι από το Έβερεστ, μα άλλες πάλι είναι τόσο γλυκιά και σύντομη.

  Α! Κι αγάπα όσο πιο δυνατά μπορείς. Γιατί αν κάτι δεν ξεπουλιέται, αυτό είναι η πραγματική αγάπη. Ζήσε έτσι ώστε στο τέλος να μπορέσεις να επαινέσεις τον εαυτό σου και να πεις περήφανα: «Ναι, έζησα έτσι όπως ήθελα εγώ να ζήσω τη ζωή μου, δίχως απωθημένα και κατάλοιπα».

  Και για όλους τους αιθεροβάμονες! Μην σας παίρνει από κάτω! Αν περάσατε χάλια εδώ υπάρχει κι η άλλη ζωή! Άντε βρε καλό παράδεισο να έχουμε!

Τake care

Μάρω Αργυρίου