Kαρφίτσα εύκολο να βρεις στον αχυρώνα, φιλία δύσκολο στον 21ο αιώνα!

Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι λέει η γνωστή παροιμία! Είναι όμως η φιλία τόσο σημαντική ώστε μέσα από αυτή να αυτοκαθοριζόμαστε και εμείς οι ίδιοι; Κάποιοι τοποθετούνε τη φιλία στην κορυφή της πυραμίδας της ζωής τους , άλλοι πάλι της γυρνάνε την πλάτη επιδεικτικά, απομονώνονται στον μικρόκοσμο τους και δημιουργούνε εικονικές φιλίες, οι οποίες στηρίζουν τους θεμέλιους λίθους τους στο συμφέρον, στην εκμετάλλευση, στις δημόσιες σχέσεις , στο όφελος και στο φυσικά πάντα χρήσιμο «απλά να έχω κάποιον να βγω»!

Στις μέρες μας η πραγματική φιλία αποτελεί είδος προς εξαφάνιση και μιας και τα χρωμοσώματά μου αποφάσισαν να με κάνουν γυναίκα για να τυραννιέμαι αρκετά παραπάνω, θα επεκταθώ πάνω στη γυναικεία φιλία! Φιλία λοιπόν, δεν είναι μόνο να πηγαίνουμε για ψώνια και για clubbing ή να μιλάμε για αγόρια, αυτά είναι τα εύκολα κομμάτια που μπορούνε να συμβούν και με κάποια που ξέρεις μόλις μία μέρα! Φιλία είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου! Να σε αγαπάει και να σε εκτιμάει όπως είσαι, όχι όπως δείχνεις ότι είσαι, και στα πάνω σου, μα πολύ περισσότερο να θέλει να σε στηρίζει όταν γίνεσαι «ένα με το χώμα».

«Στις ευτυχείς περιστάσεις οι φίλοι πρέπει να εμφανίζονται μόνο ύστερα από πρόσκληση, στις στιγμές δυστυχίας χωρίς κάλεσμα», έλεγε αιώνες πριν ο Ισοκράτης και όμως αν και χιλιάδες χρόνια παλαιότερα δεν θα μπορούσε το ρητό αυτό να είναι πιο επίκαιρο. Όσο πιο πολύ δίνεσαι και ανοίγεσαι σε μια φιλία τόσο πιο επώδυνο θα είναι όταν αυτή θα πρέπει να τελειώσει, γιατί ακριβώς δεν ήταν ποτέ πραγματική και βαθιά.

Ποιο είναι όμως το κατεξοχήν χαρακτηριστικό μιας γυναικείας φιλίας; Μα φυσικά η ζήλια! Να μοιράζεσαι τις χαρές σου και τις επιτυχίες σου με την όπως νόμιζες πολύ “καλή” σου φίλη και να νιώθεις ένα κύμα ζήλιας να έρχεται απειλητικά κατά πάνω σου από μέρους της, ενώ εκείνη προσποιείται γεμάτη υποκρισία πως χαίρεται με ένα ξινισμένο χαμόγελο να «στολίζει» τα χείλη της, το οποίο καταφέρνει να βγάλει «με μισή καρδιά». Από την άλλη, όταν έχεις τις στενοχώριες και τα προβλήματα σου εκείνη να χαμογελά γεμάτη χαιρεκακία. Σε «θάβει» κλασικά όπου σταθεί και όπου βρεθεί, ενώ κριτικάρει κάθε σου σχέση καθαρά από φθόνο, επειδή δεν θα καταφέρει ποτέ να βρει κάποιον τόσο υπέροχο όσο ο δικός σου… Υπάρχει βέβαια και το ψεύτικο ενδιαφέρον που μπορεί να σου δείχνει ανά περιόδους για να σε καλοπιάσει, το οποίο μπορεί να σε μπερδεύει, όμως όλα γίνονται πεντακάθαρα όταν σε βρίζει, σε υποβαθμίζει και τονίζει ό,τι αρνητικό μπορεί να έχεις για να δειχτεί η ίδια και να φανεί ανώτερη σου.

Τι σημασία έχει άμα εκείνη είναι τρις χειρότερη και όσα σου προσάπτει αγγίζουν τη σφαίρα της φαντασίας της; Τι και αν είναι απλά ένας ακόμη τρόπος για να αποδείξει πόσο κόμπλεξ και κακία διαθέτει; Τον σκοπό της τον έχει επιτύχει, σε έχει ρίξει ψυχολογικά και φυσικά έχει ανέβει η ίδια. Αν σου φαίνονται πολύ οικεία τα όσα λέω, τότε σου έχω νέα, έχεις την ατυχία να βρίσκεσαι σε μία φιλία που ατιμάζει τον όρο της φιλίας! Συγχαρητήρια έχεις μία ωραιότατη φίλη-φίδι και επειδή η απέχθεια μου για τα καταραμένα αυτά ερπετά με κυνηγά από μωρό, θα σου πρότεινα να την αφήσεις πίσω, γιατί το λιγότερο που χρειάζεσαι σήμερα είναι μία φίλη που κάνει για 10 εχθρούς.

Ας μην τα φορτώνουμε όμως και όλα στον κόκορα! Πόσα άλλωστε να αντέξει να σηκώσει αυτό το λιλιπούτειο πτηνό; Εδώ ολόκληρος Άτλας και «τα βρήκε σκούρα» να σηκώνει τον ουρανό! Παρόλο λοιπόν, που ήμουν θεωρητική κατεύθυνση, έμαθα κάτι από τη φυσική και τη χημεία και αυτό είναι πως οι σχέσεις είναι διαδραστικές και όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Πολλές φορές κάνουμε και εμείς λάθη αρκεί να τα αναγνωρίζουμε. Το λάθος κάποιων από μας μπορεί να είναι το ότι δινόμαστε σε τόσο μεγάλο βαθμό που στο τέλος εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία μας, μας καβαλάνε και μας χρησιμοποιούν. Οι πιο υποψιασμένοι βέβαια, ίσως σκεφτούν πως η τόση καλοσύνη είναι προσποιητή προκειμένου να κερδίσουμε κάτι, λες και δεν υπάρχουν πλέον αγνά και ειλικρινή αισθήματα και όλα πρέπει να γίνονται για κάποιον φτιαχτό λόγο.

Κάτι άλλο που με εκνευρίζει είναι όταν η κολλητή σου τα φτιάξει με κάποιον. Ξαφνικά εκείνος είναι η προτεραιότητα της, είναι συνέχεια μαζί και δεν έχει χρόνο για σένα. Βέβαια όσο εσύ είχες αγόρι θύμωνε άμα κανένα βράδυ τολμούσες να βγεις μαζί του και όχι μαζί της, αλλά από ότι φαίνεται δεν ισχύει το ίδιο και στη δική της περίπτωση. Όταν χωρίσει φυσικά σε σένα θα έρθει να κλαυτεί και θα σου λέει και πάλι να βγαίνετε κάθε μέρα και να επανέλθετε στο «κολλητιλίκι» που είχατε. Δεν καταλαβαίνω γιατί, εφόσον οι άντρες αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, ενώ οι φιλίες ως επί το πλείστον τείνουν να είναι σταθερές, τις παραμελούμε για κάτι τόσο περιστασιακό; Μία μέση οδός πιστεύω θα μας σώσει!!

Για μένα οι φίλοι και οι φίλες φαίνονται και αποδεικνύονται στα δύσκολα, εκεί που τους έχεις πραγματικά ανάγκη και δεν θα σου πούνε «μα και μου», δεν θα έρθουν με το ζόρι ή μετά από πολλά παρακάλια, ούτε θα «στο χτυπάνε» μετά ζητώντας ανταλλάγματα! Απλά θα είναι εκεί και θα χαίρονται που θα σε βοηθάνε! Και επειδή η αχαριστία είναι πολύ στη μόδα πλέον θα έλεγα πως δε θα έβλαπτε να εκτιμάμε τις οποιεσδήποτε «θυσίες» κάνουνε οι φίλοι μας για μας και το αντίστροφο φυσικά. Το ευχαριστώ δεν έβλαψε ποτέ κανέναν!

Προσωπικά είχα την τύχη να έχω για φίλες μου πολλά χρόνια κοπέλες τις οποίες αποκαλούσα «αδερφές μου». Η τεράστια ευδαιμονία πάντως, τουλάχιστο στη δική μου ατυχή ζωή, συνοδεύεται μονίμως από ακόμα μεγαλύτερη δυστυχία και απογοήτευση, καταστάσεις που δεν ξεχνούν ποτέ να έρθουν για να φέρουν την ισορροπία ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Η ισορροπία όμως δεν υφίσταται, όταν η ζυγαριά γέρνει τόσο προς τη μεριά του «μαύρου», του «ζοφερού» και της ατυχίας, σε σημείο που σπάει από το βάρος.

Όταν λοιπόν οι «κολλητές» σου με τις οποίες έχεις μεγαλώσει μαζί και για τις οποίες το στόμα σου «στάζει μέλι», κάθε φορά που τις μνημονεύεις σε τρίτους, βγάζουν απροκάλυπτα ένα μαχαίρι και σου σκίζουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου την καρδιά σου δίχως κανέναν λόγο, μεταμορφώνοντας τον εαυτό τους σε κάτι ολότελα απόκοσμο, τότε μπορείς να σταματήσεις να πιστεύεις στη φιλία, ή σε οποιοδήποτε άλλο ιδανικό. Τότε μπορείς απλά να ανοίξεις τα «στραβά σου» και να αρχίσεις να βλέπεις τις φρικαλεότητες που επικρατούν στον κόσμο. Πράγματα αποτρόπαια που μπροστά τους η δική σου απώλεια μοιάζει παιδιάστικο καπρίτσιο.

Θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα λυπηθείς, θα μελαγχολήσεις, θα αναρωτηθείς αν πρόκειται πράγματι για το ίδιο άτομο: αυτό που σου φέρθηκε τόσο σκάρτα προδίδοντας και ποδοπατώντας σε είναι άραγε όντως το ίδιο με αυτό με το οποίο φάγατε κάτι παραπάνω από «ψωμί και αλάτι» μαζί; Τι μπορεί να πυροδότησε αυτήν την ξαφνική του μετάλλαξη και έκρηξη; Άδικα «σπάζεις» το κεφάλι σου να αιτιολογήσεις το άσχημο συμβάν, αφού καμία λογική εξήγηση δεν θα έρθει ποτέ για να σου δώσει την απάντηση. Οι άνθρωποι αλλάζουν κυριολεκτικά μέσα σε δευτερόλεπτα, εξάλλου είναι γνωστό πως μόνο το 10% του ανθρώπινου εγκεφάλου χρησιμοποιείται και οι διεργασίες που συμβαίνουν εκεί μέσα είναι τόσο αχανείς και απροσδιόριστες που είναι υπεράνω ανάλυσης και δικαιολόγησης.

Η εμπειρία μου λοιπόν, μου λέει πως κανείς δεν είναι ασφαλής, όχι μόνο αναφορικά με τη φιλία, αλλά και με τις γενικότερες συναναστροφές των ανθρώπων μεταξύ τους. Ούτε τα χρόνια που γνωρίζεις κάποιον μπορούν να σου εξασφαλίσουν την εμπιστοσύνη και τη σταθερότητα που επιζητείς, ούτε τα όσα έχετε βιώσει μαζί, όσο σημαντικά και σοβαρά μπορεί να ήταν. Ακόμα και μία ολόκληρη ζωή να συμπορεύεσαι με κάποιον, κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως ο άνθρωπός σου δεν θα αλλάξει, πως τον ξέρεις εσύ ο ίδιος καλά ή πως και εκείνος γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό, πως το τέλος δεν θα επέλθει  ή ότι όταν αυτό γίνει πως δεν θα είναι οδυνηρό.

Μπορεί να μην το ξεπεράσεις και ποτέ, αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι προτιμότερο να ζούμε βυθισμένοι στην επιφυλακτικότητα, στον δισταγμό και στην αμφιβολία. To μόνο που μπορώ να πω είναι πως πρέπει να τα περιμένεις όλα από τους ανθρώπους, αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί είμαστε ικανοί για όλα και ταυτόχρονα ανίκανοι για πολλά. Και κάπου εκεί έξω, μία στο εκατομμύριο γεννιούνται άνθρωποι τόσο αγνοί και ξεχωριστοί που με την ευγένεια της ψυχής τους αντισταθμίζουν το κακό που κάνουν δεκάδες άλλοι μοχθηροί.

Μου έρχεται τώρα στο μυαλό η φράση του Αριστοτέλη (φιλόσοφος ήταν κάτι παραπάνω θα ήξερε) «φιλία είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα», οπότε όσο σέβεσαι τον εαυτό σου φρόντισε να σέβεσαι και τους φίλους σου, ιδίως άμα το αξίζουν! Και να θυμάσαι: μην θλίβεσαι όταν λες αντίο, ένας αποχαιρετισμός είναι απαραίτητος μέχρι να μπορέσετε να ξανανταμώσετε. Και είναι βέβαιο πως θα ξανανταμώσουν, μετά από λεπτά ή αιώνες εκείνοι που συνδέονται με φιλία!

Take care

 Maro Wilde!